Писаници, драсканици и много други работи... започвам с нещо като стихчета, които написах преди 3 дена. На мен лично не ми харесват, но майка ми като ги видя много й харесаха и ги показа на баба и на дядо ми, които ги харесаха, но аз не...
И аз мълча...
мълча в пълна тишина.
Не, че не искам да говоря
просто не ми достига сила.
Сила аз да се изразя
сила аз да обясня.
Защото те ми я отнеха,
пренебрегвайки мен и моята душа!
Докато той се смее
аз плача и не вижда
колко черна е душата ми в момента.
Обляна в сълзи тя крещи от болка,
защото черни рози с черни бодли
убождат моите очи.
Отрова тече от тез черни бодли,
която добре дошла е тя при мен.
Нека ме отрови,
нека ме заслепи,
нека после той да съжали!
Е, харесват ли ви?